Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

a quaestor

  • 1 quaestor

    quaestŏr, ōris, m. [quaero] [st2]1 [-] questeur (magistrat chargé de rechercher soit l'argent dû au Trésor soit les crimes). [st2]2 [-] questeur (assesseur du préteur ou du proconsul). [st2]3 [-] au fig. celui qui partage.    - arch. quaistores, Cil. 9, 5351.    - quaestor urbanus: questeur urbain.    - quaestor aerarii: questeur du Trésor.    - quaestor militaris: questeur militaire (chargé des finances de l'armée et du partage des dépouilles).    - quaestor, non imperii, sed doloris mei fuit, Cic. Red. in Sen. 14.35: il a partagé, non pas ma puissance, mais ma douleur.    - quaestores candidati ou principis (Caesaris): questeur de l'empereur (magistrat chargé de porter les décrets impériaux au Sénat). - voir hors site questeur.
    * * *
    quaestŏr, ōris, m. [quaero] [st2]1 [-] questeur (magistrat chargé de rechercher soit l'argent dû au Trésor soit les crimes). [st2]2 [-] questeur (assesseur du préteur ou du proconsul). [st2]3 [-] au fig. celui qui partage.    - arch. quaistores, Cil. 9, 5351.    - quaestor urbanus: questeur urbain.    - quaestor aerarii: questeur du Trésor.    - quaestor militaris: questeur militaire (chargé des finances de l'armée et du partage des dépouilles).    - quaestor, non imperii, sed doloris mei fuit, Cic. Red. in Sen. 14.35: il a partagé, non pas ma puissance, mais ma douleur.    - quaestores candidati ou principis (Caesaris): questeur de l'empereur (magistrat chargé de porter les décrets impériaux au Sénat). - voir hors site questeur.
    * * *
        Quaestor, quaestoris, m. g. Cic. Un thresorier des guerres. C'est aussi un juge des matieres criminelles.
    \
        Quaestores vrbani. Valer. Max. Ceulx qui avoyent le maniement de tout le thresor du peuple Romain. Bud.

    Dictionarium latinogallicum > quaestor

  • 2 quaestor

        quaestor ōris, m    [for quaesitor], a quaestor (originally two deputies of the consuls, to investigate and try capital crimes; elected annually at the comitia of the tribes. From the earliest days of the republic they had the care of public moneys, archives, and military standards, in the temple of Saturn. Their number was gradually increased to 40; but most of them were employed in the provinces, assigned to them by lot): Cassium de occupando regno molientem quaestor accusavit: a quaestoribus diem dictam perduellionis damnatumque, etc., L.: quaestores urbani: a quaestore numeravit, paid by an order on the quaestor: cum quaestores sortiuntur: Ostiensis, i. e. customs-officer at Ostia.—Fig.: quaestor non imperi, sed doloris mei, i. e. guardian.
    * * *
    quaestor; state treasurer; quartermaster general

    Latin-English dictionary > quaestor

  • 3 quaestor

    quaestor, ōris, m. (st. quaesitor v. quaero), der Quästor, im Plur. quaestores, eine aus zwei Personen bestehende ständige obrigkeitliche Behörde in Rom, urspr. Vorsteher der Blutgerichte, d.h. Verfolger u. Ankläger in Kriminalsachen (vgl. Varro LL. 5, 81), vollst. quaestores parricidii, s. Pompon. dig. 1, 2, 2. § 23. Paul. ex Fest. 221, 15 (vgl. Fest. 258 [a], 31), gew. bl. quaestores, Liv. 2, 41, 11; 3, 24, 3. Cic. de rep. 2, 60. – Diese quaestores waren zugleich Vorsteher des öffentlichen Schatzes (qu. aerarii) u. blieben es, als die Blutgerichtsbarkeit an andere überging. Sie heißen (im Ggstz. zu den Provinzialquästoren, s. unten) quaestores urbani, und sind die Schatzmeister, die eig. Kassen- u. Steuerbeamten des römisch. Staates, die sowohl die Einnahme der Staatsgelder zu besorgen hatten (an die daher die Staatssteuer entrichtet, Pachtsummen und Kontributionen, sowie die aus der Kriegsbeute gelösten Gelder abgeliefert, und von denen auch die Güter Verurteilter versteigert wurden), als auch die Ausgaben verwalteten (weshalb alle zu Staatszwecken verwilligten Gelder von ihnen, jedoch nur auf Anweisung des Senates, verabfolgt wurden, ihnen die Errichtung von Ehrendenkmalen, die Besorgung auf Staatskosten abgehaltener Leichenbegängnisse, die Verpflegung fremder Fürsten u. Gesandten u. dgl. m. oblag). – Seit dem J. 421 fand man nötig, außer diesen quaestores urbani zur Unterstützung der in die Provinzen abgehenden Kosuln u. Prätoren Quästoren zu wählen, so daß diese Quästoren (die in einem engeren Verhältnisse zum Prätor standen od. wenigstens stehen sollten (s. die Auslgg. zu Cic. post red. in sen. 35) die Abgaben für den Staat einnahmen, den Soldaten den Sold auszahlten, den Beuteanteil des Staates an sich nahmen u. dgl. m. Die Zahl der Quästoren war zu verschiedenen Zeiten verschieden: anfangs bloß zwei quaestores urbani, dann 2 für Rom u. 2 für auswärts, später noch mehr, seit Sulla 20. Regelmäßig hatte ein Quästor zu Ostia, dem Haupthafen für Einfuhr, seinen Sitz, quaestor Ostiensis, Cic. Mur. 18. – Gewählt wurden die Quästoren zur Zeit der Republik in den Tributkomitien und losten dann gew. um die Provinzen. Die Quästur war die erste Stufe zu den höheren Ehrenämtern u. konnte vor dem 27. Jahre nicht angenommen werden. Vgl. Lange Römische Altertümer 1. S. 385 f. u. S. 881 f. Mommsen Römisches Staatsrecht 2. S. 523 u. 673. Karlowa Römische Rechtsgeschichte 1. S. 255 f., 532 f., 833 f. – Unter den Kaisern erhielten vom Kaiser selbst vorgeschlagene Quästoren, quaestores Caesaris od. principis, quaestores candidati (principis), das Amt, die kaiserl. Reden u. Erlasse im Senate zu verlesen, Plin. ep. 7, 16. § 2. Lampr. Al. Sev. 43, 3: oratio principis per quaestorem eius audita est, Tac. ann. 16, 27. – Konstantin ernannte einen quaestor sacri palatii, einen Minister des kaiserl. Hauses, einen Kanzler, dem die ganze Gesetzgebung, sowie der Vortrag der einzelnen Gesuche oblag u. der auch die vom Kabinett ausgehenden Erlasse gegenzeichnete, Cod. Theod. 1, 8; 6, 9: so auch quaestor intra palatium, Corp. inscr. Lat. 6, 1782.

    lateinisch-deutsches > quaestor

  • 4 quaestor

    quaestor, ōris, m. (st. quaesitor v. quaero), der Quästor, im Plur. quaestores, eine aus zwei Personen bestehende ständige obrigkeitliche Behörde in Rom, urspr. Vorsteher der Blutgerichte, d.h. Verfolger u. Ankläger in Kriminalsachen (vgl. Varro LL. 5, 81), vollst. quaestores parricidii, s. Pompon. dig. 1, 2, 2. § 23. Paul. ex Fest. 221, 15 (vgl. Fest. 258 [a], 31), gew. bl. quaestores, Liv. 2, 41, 11; 3, 24, 3. Cic. de rep. 2, 60. – Diese quaestores waren zugleich Vorsteher des öffentlichen Schatzes (qu. aerarii) u. blieben es, als die Blutgerichtsbarkeit an andere überging. Sie heißen (im Ggstz. zu den Provinzialquästoren, s. unten) quaestores urbani, und sind die Schatzmeister, die eig. Kassen- u. Steuerbeamten des römisch. Staates, die sowohl die Einnahme der Staatsgelder zu besorgen hatten (an die daher die Staatssteuer entrichtet, Pachtsummen und Kontributionen, sowie die aus der Kriegsbeute gelösten Gelder abgeliefert, und von denen auch die Güter Verurteilter versteigert wurden), als auch die Ausgaben verwalteten (weshalb alle zu Staatszwecken verwilligten Gelder von ihnen, jedoch nur auf Anweisung des Senates, verabfolgt wurden, ihnen die Errichtung von Ehrendenkmalen, die Besorgung auf Staatskosten abgehaltener Leichenbegängnisse, die Verpflegung fremder Fürsten u. Gesandten u. dgl. m. oblag). – Seit
    ————
    dem J. 421 fand man nötig, außer diesen quaestores urbani zur Unterstützung der in die Provinzen abgehenden Kosuln u. Prätoren Quästoren zu wählen, so daß diese Quästoren (die in einem engeren Verhältnisse zum Prätor standen od. wenigstens stehen sollten (s. die Auslgg. zu Cic. post red. in sen. 35) die Abgaben für den Staat einnahmen, den Soldaten den Sold auszahlten, den Beuteanteil des Staates an sich nahmen u. dgl. m. Die Zahl der Quästoren war zu verschiedenen Zeiten verschieden: anfangs bloß zwei quaestores urbani, dann 2 für Rom u. 2 für auswärts, später noch mehr, seit Sulla 20. Regelmäßig hatte ein Quästor zu Ostia, dem Haupthafen für Einfuhr, seinen Sitz, quaestor Ostiensis, Cic. Mur. 18. – Gewählt wurden die Quästoren zur Zeit der Republik in den Tributkomitien und losten dann gew. um die Provinzen. Die Quästur war die erste Stufe zu den höheren Ehrenämtern u. konnte vor dem 27. Jahre nicht angenommen werden. Vgl. Lange Römische Altertümer 1. S. 385 f. u. S. 881 f. Mommsen Römisches Staatsrecht 2. S. 523 u. 673. Karlowa Römische Rechtsgeschichte 1. S. 255 f., 532 f., 833 f. – Unter den Kaisern erhielten vom Kaiser selbst vorgeschlagene Quästoren, quaestores Caesaris od. principis, quaestores candidati (principis), das Amt, die kaiserl. Reden u. Erlasse im Senate zu verlesen, Plin. ep. 7, 16. § 2. Lampr. Al. Sev. 43, 3: oratio
    ————
    principis per quaestorem eius audita est, Tac. ann. 16, 27. – Konstantin ernannte einen quaestor sacri palatii, einen Minister des kaiserl. Hauses, einen Kanzler, dem die ganze Gesetzgebung, sowie der Vortrag der einzelnen Gesuche oblag u. der auch die vom Kabinett ausgehenden Erlasse gegenzeichnete, Cod. Theod. 1, 8; 6, 9: so auch quaestor intra palatium, Corp. inscr. Lat. 6, 1782.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > quaestor

  • 5 quaestor

    quaestor (old orthogr., QVAISTOR, Epit. of the Scipios, et saep.), ōris, m. [contr. from quaesitor, from quaero], a quætor, the title of a class of Roman magistrates, some of whom had charge of the pecuniary affairs of the State, while others conducted certain criminal trials (but only, it would seem, as delegates or commissioners of the people):

    quaestores a quaerendo, qui conquirerent publicas pecunias et maleficia, quae triumviri capitales nunc conquirunt: ab his postea, qui quaestionum judicia exercent, quaestores dicti,

    Varr. L. L. 5, § 81 Müll.:

    et quia de capite civis Romani injussu populi non erat lege permissum consulibus jus dicere, propterea quaestores constituebantur a populo, qui capitalibus rebus praeessent: hique appellabantur quaestores parricidii, quorum etiam meminit lex duodecim tabularum,

    Dig. 1, 2, 2, § 23; cf.: parricidii quaestores appellabantur, qui solebant creari causā rerum capitalium quaerendarum, Paul. ex Fest. p. 221 Müll. (cf. Fest. p. 258, 31). But they were commonly called simply quaestores, Liv. 2, 41, 11; 3, 24, 3; Cic. Rep. 2, 35, 60.— As a standing magistracy, the quæstors were treasurers of State, treasurers. They distributed their duties among themselves by lot, Cic. Verr. 2, 1, 13, § 34; id. Mur. 8, 18. Of these the quaestor urbanus or aerarii, who remained at Rome, took charge of the treasury, of the [p. 1503] public revenues and expenditures, of the standards deposited in the aerarium, etc., Plaut. Capt. 1, 2, 2; Cic. Har. Resp. 20, 43; id. Verr. 1, 4, 11; Liv. 7, 23; 26, 47; Val. Max. 5, 1, 1; Tac. A. 13, 28. The quæstors appointed as assistants to the consuls or prætors for the provinces, called quaestores provinciales or militares, provided for the payment and provisioning of the troops, collected the imposts, and, in the absence of the governor, acted in his stead, Cic. Div. in Caecil. 19, 61; id. Planc. 11, 28; id. Sen. 10, 32; Liv. 26, 47. Service in the higher offices of State began with the quæstorship, the lowest of them which conferred a seat in the Senate, to which no one was legally eligible before the age of twenty-five, Tac. A. 11, 22. Augustus instituted a new sort of quæstors, quaestores candidati or principis (Caesaris), who conveyed the imperial messages to the Senate, Plin. Ep. 7, 16, 2; Lampr. Alex. Sev. 43, 3:

    oratio principis per quaestorem ejus audita est,

    Tac. A. 16, 27; Dig. 1, 13, 1; cf. candidatus, 2. The emperor Constantine appointed quaestores palatii or chancellors, Cod. Th. 1, 8; 6, 9; 7, 62, 32; Cassiod. Var. 6, 5;

    called QVAESTOR INTRA PALATIVM,

    Inscr. Orell. 1188.—
    II.
    Trop.:

    quaestor non imperii, sed doloris mei,

    Cic. Red. in Sen. 14, 35 (bracketed as dub. by B. and K.).

    Lewis & Short latin dictionary > quaestor

  • 6 quaestor

    quaestor [ˊkwi:stə] n
    др.-рим. кве́стор

    Англо-русский словарь Мюллера > quaestor

  • 7 quaestor

    n.
    cuestor s.m.
    (US) ['kwiːstǝ(r)]
    N cuestor m

    English-spanish dictionary > quaestor

  • 8 quaestor

    quaestor /ˈkwi:stə(r)/ (stor. romana)
    n.
    quaestorial
    a.
    di (o da) questore; questorio
    quaestorship
    n. [uc]
    questura.

    English-Italian dictionary > quaestor

  • 9 quaestor

    Deens-Russisch woordenboek > quaestor

  • 10 quaestor

    Van Dale Handwoordenboek Nederlands-Engels > quaestor

  • 11 quaestor

    ˈkwi:stə сущ.
    1) римск. квестор (помощник консула в финансовых и судебных делах)
    2) казначей( в университетах, особенно в шотландских) (древнеримское) квестор казначей quaestor др.-рим. квестор

    Большой англо-русский и русско-английский словарь > quaestor

  • 12 quaestor

    квестор имя существительное:
    квестор (quaestor, questor)

    Англо-русский синонимический словарь > quaestor

  • 13 QUAESTOR

    [N]
    QUAESTOR (-ORIS) (M)

    English-Latin dictionary > QUAESTOR

  • 14 Quaestor

    subs.
    P. ταμίας, ὁ ( late).
    Be quaestor, v.: P. ταμιεύειν ( late).

    Woodhouse English-Greek dictionary. A vocabulary of the Attic language > Quaestor

  • 15 quaestor

    [ˈkwi:stə]
    quaestor др.-рим. квестор

    English-Russian short dictionary > quaestor

  • 16 quaestor

    [ʹkwi:stə] n
    1) др.-рим. квестор
    2) казначей

    НБАРС > quaestor

  • 17 quaestor

    ōris m. [из quaesitor от quaero]
    1) преим. в эпоху царей следователь или судья по уголовным делам (q. parricidii Vr)
    2) в эпоху республики и цезарейвысший финансовый чиновник, казначей (quaestores urbani или aerarii C etc.)
    3) при цезаряхquaestores Caesaris или principis PJ, T, Lampr, CTh чиновники, зачитывавшие в сенате императорские речи или указы

    Латинско-русский словарь > quaestor

  • 18 quaestor

    ['kwiːstə]
    1) Общая лексика: казначей
    2) Древне-римское: квестор

    Универсальный англо-русский словарь > quaestor

  • 19 quaestor

    [`kwiːstə]
    квестор
    казначей

    Англо-русский большой универсальный переводческий словарь > quaestor

  • 20 quaestor

    n. גזבר, קוסטור (ברומא העתיקה)
    * * *
    (הקיתעה אמורב) רוטסוק,רבזג

    English-Hebrew dictionary > quaestor

См. также в других словарях:

  • Quaestor hocicudo — Conservation status Least Concern (IUCN 3.1)[1] …   Wikipedia

  • QUAESTOR Sacri Palatii — sub Imperatorib. Constantionpolitanis is erat, qui petitionibus subscribebat, vel etiam responsa reddebat, et ut verbô dicam, qui leges dictabat, precesque ac responsa subnotabat, ut constat ex Notitia Imper. Roman. Sub eorum dispositione etiam… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • QUAESTOR — sic dicitur, quasi quaesitor. Ulpianus, l. singulari, de efficio Quaestoris: Agenere quaerendi Quaestores initiô dictos, et Iunius, et Trebatius, et Fenestella scribunt. Eandem quoque originationem, point Beda, de Orthographia. Sed ut genus… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • quaestor — QUAESTOR, quaestori, s.m. (În Roma antică) Magistrat cu atribuţii fiscale. [pr.: cvéstor] – cuv. it. Trimis de cata, 24.02.2002. Sursa: DEX 98  QUAESTOR [pr.: cvéstor] m. Magistrat cu atribuţii fiscale în Roma antică. /cuv …   Dicționar Român

  • Quaestor — Quaestor, 1) (röm. Ant.), eigentlich so v.w. Quaesitor (s.d.); daher zur Zeit der Könige Q. parricidii der Richter, welcher überdas Parricidium (s.d.), sowie auch über andere Arten des Mordes (daher Q. rerum capitalium) entschied. Als 509 v. Chr …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Quaestor — Qu[ae]s tor, n. [L.] Same as {Questor}. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Quaestor — Quaestor,   Quästor …   Universal-Lexikon

  • QUAESTOR Exercitus — in Nov. a Procopio definitur χορηγὸς τῆς τοῦ ςτρατοπέδου δαπάνης; rectissime. Nam Novell. 41. ςτρατιωτικὰς δαπάνας, et Iuliani Nov. 50. annonas militum tam Comitatensium qui per castra sunt, quam Limitaneorum, eum distribuisse legimus. Sed habuit …   Hofmann J. Lexicon universale

  • quaestor — [kwes′tər, kwēs′tər] n. [L, contr. < quaesitor < quaesitus, pp. of quaerere, to inquire] an official of ancient Rome, with various, chiefly financial, duties quaestorship n …   English World dictionary

  • Quaestor — Die Quaestur (eingedeutscht Quästur) war das niedrigste Amt der senatorischen Ämterlaufbahn (cursus honorum) der römischen Republik. Quästoren wurden (bis zum Beginn der Kaiserzeit) vom Volk auf ein Jahr gewählt. Ursprünglich waren die Quästoren… …   Deutsch Wikipedia

  • Quaestor sacri palatii — Der quaestor sacri palatii (kurz QSP; lat.: „Quaestor des heiligen Palastes“) war ein hoher Beamter in der spätantiken römischen Kaiserzeit. Innerhalb des kaiserlichen Hofstaats war der QSP der zweithöchste Beamte nach dem magister officiorum. Er …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»